<<< poprzedni artykuł

następny artykuł >>>

W służbie Michaela Jordana

Przez cala kariere obok Michaela Jordana przewinelo sie 109 zawodników, o róznych umiejetnosciach i róznym stopniu przydatnosci, pracujacych na jego dobre imie i skladajacych sie w alfabet cech, bez których Jordan nie bylby Jordanem.

A jak Ambicja

Courtney Alexander, Wizards 2002*
Przydatnosc: 4/10**

MJ jako dzialacz klubowy uwazal go za ogromny talent. Alexander, jak przystalo na absolwenta szkoly sredniej o nazwie… Jordan (na dodatek mieszczacej sie w Pólnocnej Karolinie), nie zawodzil i sprawdzal sie jako rezerwowy obronca. Na poczatku marca ’02, gdy kontuzjowani byli zarówno Jordan jak i Richard Hamilton, zagral przeciwko Orlando przez 50 minut i z 32 punktami poprowadzil druzyne do wygranej. Poczawszy od tego spotkania az do konca sezonu notowal srednio prawie 16 punktów na mecz.

BJ Armstrong, Bulls 1990-1993 i 1995, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 7/10

Swietny strzelec, dobry rozgrywajacy. W dwóch pierwszych sezonach mistrzowskiej dynastii Bulls pelnil podobna role jak pózniej Steve Kerr – dostarczyciela rzutów za trzy. W trzecim sezonie byl juz podstawowym rozgrywajacym i rezyserem gry mistrzów NBA. Po pierwszym odejsciu Jordana pozostal w druzynie i stal sie jeszcze bardziej znaczacym zawodnikiem.

B jak Brawura

Gene Banks, Bulls 1986-1987
Przydatnosc: 5/10

Slynal ze swietnej skutecznosci rzutów z gry, niekoniecznie jednak przekladajacej sie na skutecznosc rzutów za trzy (2/46 w calej karierze). Byl bardzo uniwersalnym zawodnikiem, o ustabilizowanej formie. Mlody MJ mógl zawsze liczyc na wsparcie z jego strony w postaci okolo 10 punktów, 5 zbiórek i 3 asyst co noc.

Ricky Blanton, Bulls 1993
Przydatnosc: 1/10

Nie zdazyl zbytnio zaznajomic sie z Mike’m, w Chicago spedzil bowiem tylko próbny okres, który zlozyl sie na dwa mecze w lutym ’93 (lacznie 6 punktów i 3 zbiórki w ciagu 13 minut). Byla to zreszta jego jedyna przygoda z NBA; pózniej wystepowal za granica oraz zostal trenerem uniwersyteckim.

Corie Blount, Bulls 1995
Przydatnosc: 2/10

Zagral kilkanascie spotkan jako partner Jordana, gdy ten po raz pierwszy powrócil z „urlopu” w 1995 roku. Warto odnotowac, ze jest jedynym koszykarzem w historii, który dostapil zaszczytu gry u boku Jordana, Pippena, Magica Johnsona, Shaqa, Bryanta i Iversona.

Keith Booth, Bulls 1998, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 1/10

Przez caly sezon wybiegl na boisko jedynie szesciokrotnie, a jego rekordowe osiagniecie wynioslo 4 punkty i 2 zbiórki. Trafil jednak ze swoim wejsciem do NBA na ostatni rok panowania dynastii Bulls, przez co jest dzis szczesliwym posiadaczem mistrzowskiego pierscienia.

Ron Brewer, Bulls 1986
Przydatnosc: 1/10

Na poczatku kariery byl cenionym strzelcem, zdobywajacym okolo 13 punktów na mecz, do Chicago trafil jednak u schylku swojej kariery. Podpisano z nim kontrakt, by czesciowo zalatac dziure na obwodzie po tym, jak Jordan doznal dotkliwej kontuzji stopy w trakcie swego drugiego sezonu w NBA. Brewer, który jest ojcem wybranego w tym roku w drafcie przez Jazz Ronniego Brewera, zagral jednak tylko w 4 meczach Bulls.

Kwame Brown, Wizards 2002-2003
Przydatnosc: 3/10

Powiazania Browna z Jordanem sa juz legenda. To wlasnie MJ popelnil te „zbrodnie”, wybierajac Kwamego jako prezydent klubu z numerem 1 w drafcie ’01, po czym powrócil do gry i wzial pod opieke swego mlodego pupila, bezposrednio wdrazajac go w realia NBA. Pupil ten nie potrafil jednak dotrzymac kroku swojemu blisko 40-letniemu koledze-przelozonemu.

Mike Brown, Bulls 1987-1988
Przydatnosc: 2/10

Zasilil ekipe Jordana, zamieniajac koszykówke wloska na amerykanska. Pelnil role zmiennika na pozycji centra; zawodnik o nieprzypadkowym pseudonimie „Mis” znany byl z umiejetnosci defensywnych i talentu do zbiórek, nie wniósl jednak nic specjalnego do gry Bulls.

Randy Brown, Bulls 1996-1998, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 5/10

Zapewnial „Bykom” z ery drugiej trylogii poklady pozytywnej energii, agresywnosci i walecznosci z lawki rezerwowych. Byl ulubiencem miejscowej publicznosci. Nigdy nie mial imponujacych statystyk, a mimo to uchodzil za cenionego gracza od zadan specjalnych.

Tony Brown, Bulls 1986
Przydatnosc: 1/10

Prawdziwy obiezyswiat; Chicago bylo tylko jednym z dziewieciu przystanków w jego koszykarskiej karierze (nie liczac przystanków w CBA i we Wloszech). Na dodatek jako zawodnik Bulls jego akcje nie staly zbyt wysoko – zaliczyl tylko 10 wystepów, rzucajac lacznie 45 punktów.

Jud Buechler, Bulls 1995-1998, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 4/10

Wraz ze swym bylym kolega z uniwersytetu Arizona, Steve’m Kerrem, stanowil kluczowe wsparcie z lawki rezerwowych i dostarczal wazne rzuty z dystansu podczas drugiej trylogii mistrzowskiej Bulls. Byl graczem nieco jednowymiarowym, o niezbyt szerokim repertuarze zagran, lecz przydawal sie Jordanowi w osiaganiu kolejnych celów.

Scott Burrell, Bulls 1998, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 4/10

Zawodnik o sylwetce bardzo przypominajacej samego Jordana, idealny w celu dorzucenia kilku punktów podczas drugiej kwarty, w zalozeniach przeznaczonej dla rezerwowych. Uchodzil za wielki sportowy talent, swego czasu kontraktem kusily go kluby zawodowej ligi baseballu.

C jak Charyzma

Jason Caffey, Bulls 1996-1998, dwa mistrzostwa
Przydatnosc: 5/10

Zdobyl dwa tytuly mistrzowskie jako zmiennik Dennisa Rodmana; zdobylby trzeci, ale w trakcie trwania rozgrywek w 1998 roku zostal oddany do Golden State, gdzie mógl liczyc na czestsze pojawianie sie na boisku. Cechowal sie sila fizyczna i umiejetnoscia radzenia sobie w polu trzech sekund, gdy którys z wysokich graczy Bulls byl w slabszej dyspozycji, Caffey mógl go z powodzeniem zastapic

Brian Cardinal, Wizards 2003
Przydatnosc: 1/10

Grajac u boku Jordana zaliczyl teoretycznie najslabszy sezon w karierze, lacznie spedzil na parkiecie w przeciagu roku ledwie 15 minut. Z drugiej strony doswiadczenie wyniesione ze wspólnych treningów z MJem zaprocentowalo juz w nastepnych rozgrywkach, kiedy to Cardinal grajac dla Warriors byl w zyciowej formie.

Bill Cartwright, Bulls 1989-1993, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 7/10

Byl dosc nietypowym centrem, slynal z „miekkiej reki” i dobrego rzutu, co zawsze sprawialo klopoty rywalom. Technika wykonywania przez niego rzutów wolnych przeszla do historii jako jedna z najdziwaczniejszych – co ciekawe, technika ta byla bardzo skuteczna. W Chicago z oczywistych wzgledów jego talenty strzeleckie nie byly az tak potrzebne, oczekiwano zas od niego walki w polu trzech sekund. Cartwright sprawdzil sie w tej roli, majac niemaly wklad w trzy mistrzostwa zdobyte przez Bulls na poczatku lat 90-tych.

Fred Cofield, Bulls 1987
Przydatnosc: 1/10

Spedzil w Chicago tylko okres próbny na mocy dwóch 10-dniowych kontraktów. W tym czasie wystapil w pieciu spotkaniach i rzucil 4 punkty, po czym pozegnal sie zarówno z Bulls, jak i z NBA – wiecej bowiem w najwspanialszej lidze swiata pózniej nie zagral.

Steve Colter, Bulls 1987
Przydatnosc: 2/10

Mial kilka razy sposobnosc, by pokazac sie w Chicago jako podstawowy rozgrywajacy, karmiacy Jordana podaniami i wystawiajacy mu pilke na alley-oop. Ostatecznie jednak Bulls zrezygnowali z uslug Coltera zanim rozgrywki 1986/87 doszly do pólmetka.

Dave Corzine, Bulls 1985-1989
Przydatnosc: 6/10

W Chicago czul sie swietnie, gdyz tam wlasnie sie wychowywal. Gdy Jordan wchodzil do zespolu, Corzine byl juz w nim od dwóch lat i pózniej spedzil jeszcze kolejnych piec sezonów jako zawodnik Bulls; na dodatek wystapil w az 556 meczach na 574 mozliwe. Byl jedna z lepszych opcji ofensywnych, gdy MJ musial do kogos podac, ponadto sumiennie wypelnial swoje podkoszowe obowiazki i charakteryzowal sie niezlym jak na centra przegladem pola.

Joe Courtney, Bulls 1993
Przydatnosc: 1/10

Debiutowal w NBA wlasnie w barwach Bulls, dzieki dwóm 10-dniowym kontraktom. Nie potrafil jednak wykorzystac swojej szansy w Chicago i nie zostal z zespolem do konca rozgrywek, w zwiazku z czym pierscien mistrzowski przeszedl mu kolo nosa.

Earl Cureton, Bulls 1987
Przydatnosc: 2/10

W przeciagu kariery mial okazje grac w jednej druzynie m.in. z Jordanem, Ervingiem, Mosesem Malone, Olajuwonem, Isiah Thomasem oraz Dumarsem. Zdobyl dwa tytuly mistrzowskie, jednak zadnego jako gracz Bulls. W Chicago zakotwiczyl tylko na pól roku, przez ten czas byl wartosciowym zmiennikiem na pozycji silnego skrzydlowego badz centra, pomimo dosc skromnych warunków fizycznych.

D jak Determinacja

Quintin Dailey, Bulls 1985-1986
Przydatnosc: 6/10

Wielce utalentowany, byl trzecim strzelcem Bulls przez dwa pierwsze lata Jordana w NBA. Jego wartosc obnizaly jednak problemy wychowawcze; swego czasu byl oskarzony o gwalt, znany byl z obcowania z narkotykami. Sezon 1985/86, jego ostatni w Chicago, spedzil glownie na odwyku.

Charles Davis, Bulls 1989-1990
Przydatnosc: 2/10

Rezerwowy skrzydlowy ekipy Jordana z przelomu lat 80-tych i 90-tych, pojawiajacy sie na boisku w okolo co drugim spotkaniu. Zawsze byl w stanie dorzucic kilka punktów i zbiórek, lecz MJ zdecydowanie dawalby sobie rade bez jego pomocy.

Hubert Davis, Wizards 2002
Przydatnosc: 2/10

Specjalista od rzutów za trzy punkty, wybitny strzelec. Podobnie jak Jordan jest absolwentem uniwersytetu North Carolina. Nigdy jednak nie byl tytanem zdrowia, równiez jako zawodnik Wizards ledwie zdolal zaliczyc pólmetek rozgrywek.

Darren Daye, Bulls 1987
Przydatnosc: 1/10

Jako partner Jordana wystapil tylko raz, przez 7 minut, notujac po jednej zbiórce i asyscie – dluzej w Bulls nie zabawil. Jest ojcem Austina Daye, uchodzacego za talent na miare Tayshauna Prince’a, który za jakis czas moze sladem ojca trafic na parkiety NBA.

Bison Dele, Bulls 1997, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 1/10

Nietuzinkowa, ekscentryczna postac. Swietnie radzil sobie pod koszem – punktowal, zbieral, bronil. Swego czasu byl najlepiej zarabiajacym zawodnikiem Pistons. Dla Bulls rozegral tylko 9 koncowych spotkan sezonu 1996/97, nie mial wiec zbytniego udzialu w sukcesach tej druzyny, mistrzowski pierscien jednak zdobyl. Wtedy jeszcze byl znany jako Brian Williams, pózniej zmienil nazwisko, by podkreslic swe indianskie pochodzenie. W lipcu 2002 roku w tajemniczych okolicznosciach zostal zamordowany na morzu przez brata.

Juan Dixon, Wizards 2003
Przydatnosc: 2/10

Obecnie zwiazany z Portland, pierwsze kroki w NBA stawial w Washington pod okiem Jordana i, jak twierdzi, staral sie od niego nauczyc najwiecej, jak tylko mógl. Juz bedac debiutantem udalo mu sie kilkukrotnie zablysnac i pokazac, jaki wplyw na motywacje kolegów z druzyny moze miec MJ.

E jak Energicznosc

James Edwards, Bulls 1996, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 2/10

Wystepowal w Bulls jako 40-letni weteran, z 19-letnim stazem w NBA, wprowadzajac do zespolu swoja dojrzalosc i doswiadczenie. Tytul mistrzowski zdobyty u boku Jordana byl jego trzecim (wczesniej dwa tytuly z Pistons), nie gral jednak wówczas zbyt czesto. Po sezonie w Chicago zakonczyl kariere; jest ósmy na liscie… najczesciej faulujacych graczy wszechczasów.

Chris Engler, Bulls 1985
Przydatnosc: 1/10

Wspólnie z Jordanem-debiutantem reprezentowal barwy Bulls tylko w trzech meczach, w kazdym z nich pojawil sie na boisku przez minute. Nie mozna wiec raczej powiedziec, ze mial duzy wplyw na rozwój i potoczenie sie losów MJa.

JoJo English, Bulls 1993, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 1/10

Urodzony we Frankfurcie English spedzil w NBA trzy sezony, wszystkie w barwach Bulls, jednak tylko w debiutanckim mial okazje wystepowac u boku Jordana – na dodatek rozegral wtedy zaledwie 6 spotkan. Bardziej znany jest z incydentu, który mial miejsce rok po pierwszym odejsciu MJa – to on wraz z Derekiem Harperem sprowokowal pamietna bójke pomiedzy rzedami trybun i przed oczami komisarza Sterna, podczas drugiej rundy playoffs ’94 z Knicks.

G jak Gracja

George Gervin, Bulls 1986
Przydatnosc: 7/10

Mozna powiedziec, ze byl pierwszym naprawde wielkim zawodnikiem, który gral w jednej druzynie z Jordanem i od którego MJ mógl sie sporo nauczyc. Czterokrotny król strzelców NBA, czlonek Galerii Slaw i listy 50 najlepszych graczy z 1996 roku, rozpowszechnil zagranie, które dzis nazywamy „finger roll”. W barwach Bulls, swojego ostatniego klubu w zawodowej karierze (nie liczac wloskiego Banco Roma i Quad City Thunder z CBA), zdobywal okolo 16 punktów na mecz.

Artis Gilmore, Bulls 1988
Przydatnosc: 4/10

Kolejny obok Gervina znakomity mentor mlodego Jordana. Jeden z najlepszych graczy w historii popularnej w latach 70-tych ligi ABA, szesciokrotny uczestnik Meczu Gwiazd NBA. Fenomenalny defensor, z niezwykla latwoscia blokowal rzuty rywali. W Bulls za czasów jordanowskich (gral w Chicago takze kilka lat wczesniej) nie mial wiele okazji do zaprezentowania sie, jednak sama obecnosc takiej persony w szatni musiala dzialac na kolegów mobilizujaco.

Anthony Goldwire, Wizards 2003
Przydatnosc: 1/10

Ligowy podróznik, jak do tej pory w ciagu osmiu sezonów w NBA zwiedzil 9 klubów, w tym Wizards z Jordanem w skladzie. Zlozyl tam jednak krótka wizyte, wystapil w ledwie pieciu spotkaniach.

Horace Grant, Bulls 1988-1993, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 8/10

Niezbedny element mistrzowskiej ukladanki Bulls z pierwszej dynastii, rzadzil i dzielil pod koszami jako najwazniejszy z wysokich partnerów Jordana z tamtego okresu. Znany byl ze swietnej defensywy i umiejetnosci zbierania pilek, zawsze potrafil tez zdobyc troche waznych punktów. Slynal równiez z noszenia gogli ochronnych.

Sidney Green, Bulls 1985-1986
Przydatnosc: 6/10

Byl czolowym zbierajacym Bulls za czasów, gdy swoje pierwsze kroki stawial tam MJ; potrafil równiez dorzucic kilka cennych punktów. Docenial wspólprace z Jordanem, zaslynal wypowiedzia: „On jest prawda, cala prawda i niczym, jak tylko prawda”.

David Greenwood, Bulls 1985
Przydatnosc: 5/10

Drugi numer slynnego draftu ’79: Bulls przegrali wtedy losowanie moneta z Lakers, którzy dysponujac pierwszym numerem wybrali Magica Johnsona. Przez piec poczatkowych sezonów Greenwood byl podstawowym silnym skrzydlowym i najlepszym lub drugim zbierajacym klubu z Chicago; w jego szóstym sezonie, a debiutanckim Jordana, obnizyl loty, jednak wciaz byl wartosciowym zawodnikiem podkoszowym.

H jak Heroizm

Jack Haley, Bulls 1989-1990 i 1996, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 2/10

Doskonale pamietany ze wzgledu na nietypowe zaslugi dla klubu z Chicago podczas rozgrywek zakonczonych rekordowym bilansem 72-10 i mistrzostwem ligi. Haley wystapil wówczas tylko w jednym, ostatnim meczu sezonu regularnego, jednak utrzymywal miejsce w kadrze przez caly rok ze wzgledu na… przyjazn z enigmatycznym Rodmanem, z którym rozumial sie jak nikt inny; otrzymal nawet przydomek „Niania Rodmana”. Wystepowal równiez w Bulls kilka lat wczesniej, w przededniu pierwszych sukcesów tej druzyny.

Richard Hamilton, Wizards 2002
Przydatnosc: 6/10

Uczen Jordana. Z jednej strony mówilo sie, ze Hamilton wiele mu zawdziecza, z drugiej jednak strony padaly opinie, iz MJ niejako dublujac sie z Ripem na pozycji rzucajacego obroncy hamuje jego rozwój. Po sezonie zostal oddany do Pistons za Stackhouse’a, gdzie jego gwiazda rozblysla na dobre

Bob Hansen, Bulls 1992, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 4/10

Przez caly sezon regularny nie wyróznial sie niczym specjalnym, jednak na swoje piec minut trafil w najdogodniejszym momencie; mialo to miejsce podczas szóstego meczu finalów ’92 przeciwko Blazers. Po trzech kwartach Bulls przegrywali 15 punktami, wtedy to trener Jackson zdecydowal sie posadzic Jordana na lawce, wprowadzajac za niego wlasnie Hansena, który nie zawiódl. W krótkim czasie trafil za trzy i przechwycil pilke Kersey’owi, co zapoczatkowalo wspanialy marsz zespolu z Chicago do ostatecznego zwyciestwa i kolejnego mistrzostwa. Po ostatniej syrenie MJ wreczyl Hansenowi szczesliwa pilke z tego meczu.

Ron Harper, Bulls 1995-1998, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 7/10

Podstawowy rozgrywajacy Bulls z okresu drugiej trylogii, swietny defensor i swego czasu wybitny strzelec. Jako zawodnik ekipy z Chicago doskonale dopasowal sie do Jordana, usuwajac sie nieco w cien i pozbywajac sie zapedów snajperskich na rzecz wykonywania czarnej roboty. Nie byl typowym playmakerem i nigdy nie slynal z asyst, jednak potrafil wlasciwie realizowac powierzone mu obowiazki.

Brendan Haywood, Wizards 2002-2003
Przydatnosc: 3/10

Absolwent uniwersytetu North Carolina, jest równiez powiazany z Jordanem ze wzgledu na to, ze pojawil sie w Washington wtedy, co on. Sprawdzal sie jako ten, który zbieral pilki w ataku i dobijal niecelne rzuty MJa, ponadto pracowal w obronie i blokowal rzuty rywali.

Rod Higgins, Bulls 1985
Przydatnosc: 3/10

Obecny generalny menedzer Warriors, wczesniej pracowal takze w Wizards jako asystent menedzera, pomagajac Jordanowi. Swego czasu pomagal mu takze na parkiecie, byl bowiem w jego debiutanckim sezonie partnerem z druzyny i jednym z blizszych kolegów. Nie notowal jednak imponujacych statystyk.

Craig Hodges, Bulls 1989-1992, dwa mistrzostwa
Przydatnosc: 5/10

Wazny rezerwowy i czlonek dwóch pierwszych mistrzowskich ekip Jordana. Wybitny strzelec, trzykrotnie z rzedu triumfowal w konkursie rzutów za trzy podczas Weekendu Gwiazd, czym wyrównywal rekord Larrego Birda. Nie znalazl dla siebie miejsca w skladzie, który wywalczyl trzecie mistrzostwo; zamiast tego na zakonczenie kariery wystepowal w Szwecji.

Michael Holton, Bulls 1986
Przydatnosc: 2/10

Poczatkowo zaproszono go tylko na testy jako jednego z zawodników, którzy mieli choc chwilowo zamaskowac brak kontuzjowanego Jordana, jednak po w miare niezlej grze podpisano z nim kontrakt do konca sezonu. W 24 wystepach notowal wówczas okolo 7 punktów na mecz.

Dennis Hopson, Bulls 1991, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 3/10

Trzeci wybór draftu ’87 (o dwa numery wyzej niz Pippen), swój tytul mistrzowski co prawda zdobyl, jednak po pierwsze nie byl on jakas jego wielka zasluga, a po drugie po Hopsonie spodziewanie sie znacznie wiecej. Byl tylko zmiennikiem Jordana (i to dosc przecietnym), podczas gdy mówiono o nim, ze ma byc… „drugim Jordanem”.

Larry Hughes, Wizards 2003
Przydatnosc: 4/10

Pelnil w zespole podobna funkcje, co rok wczesniej Hamilton, a wiec gracza, któremu MJ… zabiera cenne minuty na parkiecie. Wydawalo sie, ze indywidualnie poczynil grajac z Jordanem krok w tyl, jednak doswiadczenie z tego wyniesione wkrótce zaprocentowalo i Hughes ostatnimi czasy, jezeli zdrowie mu dopisywalo, prezentowal pelnie swoich mozliwosci.

J jak… Jordanizm?

Jared Jeffries, Wizards 2003
Przydatnosc: 1/10

Kolejny z „wychowanków” Jordana. Jego najmocniejsze strony to swietna gra w defensywie oraz warunki fizyczne – przy 211 cm wzrostu potrafi grac nawet jako rzucajacy obronca. W swoim debiutanckim sezonie, a pozegnalnym MJa, wystapil jednak tylko w 20 spotkaniach.

Steve Johnson, Bulls 1985
Przydatnosc: 5/10

Znany byl jako skuteczny w ofensywie gracz podkoszowy (57% celnych rzutów z gry w przeciagu kariery), majacy jednak problemy w defensywie i nie zbierajacy tylu pilek, ile powinien. Gdy wystepowal w Bulls z Jordanem-debiutantem notowal okolo 10 punktów i 6 zbiórek na mecz.

Anthony Jones, Bulls 1989
Przydatnosc: 1/10

Zawodnik o blizniaczych warunkach fizycznych, co Jordan; na tym jednak konczylyby sie podobienstwa miedzy tymi koszykarzami. Jones bowiem byl jednym z tych przecietniaków, którzy tylko przewineli sie w skladzie Bulls i zakonczyli swoja przygode z tym klubem na paru kiepskich meczach.

Caldwell Jones, Bulls 1985
Przydatnosc: 2/10

Jeden z czterech braci Jonesów, z których wszyscy po uczelni Albany State zadomowili sie w NBA (pozostali to Charles, Wil i Major). Ma wyzsza srednia zbiórek w karierze, niz punktów; w Chicago bylo podobnie: notowal okolo 3 punkty i 5 zbiórek na mecz.

Charles Jones, Bulls 1985
Przydatnosc: 1/10

W Bulls oprócz tego, ze gral z Jordanem, gral równiez ze swoim bratem – Caldwellem. Nie zabawil tam jednak zbyt dlugo; odszedl z zespolu po trzech spotkaniach i osmiu rzuconych punktach.

Popeye Jones, Wizards 2002
Przydatnosc: 4/10

Mozna by rzec – „Dennis Rodman dla ubogich”. Potrafil swietnie zbierac pilki z tablicy mimo przecietnych warunków fizycznych, ponadto od czasu do czasu trafial z dystansu. W pierwszym sezonie Jordana w Wizards byl najlepszym zbierajacym tego klubu, mimo ze przebywal na parkiecie tylko okolo 24 minuty na mecz.

K jak Kunsztownosc

Steve Kerr, Bulls 1995-1998, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 7/10

Byc moze najbardziej przydatny klasyczny rezerwowy, jakiego mial do dyspozycji w ciezkich chwilach MJ. Jeden z najlepszych strzelców za trzy w historii. Zaslynal zwlaszcza zwycieskim rzutem w finale ligi ’97 w szóstym meczu przeciwko Jazz, który dal „Bykom” kolejne mistrzostwo.

Stacey King, Bulls 1990-1993, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 4/10

Kiedys po spotkaniu, w którym MJ rzucil 69 punktów, a on zdobyl tylko jedno „oczko”, zaslynal blyskotliwym stwierdzeniem: „Pewnego dnia bede mógl powiedziec moim wnukom, ze w jednym meczu rzucilismy wspólnie z Jordanem 70 punktów”. W Chicago po Kingu obiecywano sobie jednak znacznie wiecej; mial odgrywac znaczaca role, a byl tylko zmiennikiem na pozycji centra.

Joe Kleine, Bulls 1998, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 2/10

Zlosliwie nazywany jednym z wiekszych „drewniaków” NBA ostatnich lat, nigdy nie mial inklinacji do widowiskowej gry, nie potrafil tez wykorzystac swojego wzrostu do zbiórek i bloków. Co by jednak o nim nie mówic, spedzil w najlepszej lidze swiata az 15 lat i byl w ostatniej mistrzowskiej ekipie Bulls, a jego skutecznosc na linii rzutów wolnych byla jak na centra imponujaca.

Larry Krystkowiak, Bulls 1995
Przydatnosc: 1/10

Byl w skladzie Bulls w sezonie, w którym Jordan wrócil po raz pierwszy na 17 spotkan; Krystkowiak nie gral jednak wtedy wiele. Obecnie jest asystentem trenera w Milwaukee, gdzie spedzal swoje najlepsze chwile w karierze jako zawodnik.

Toni Kukoc, Bulls 1995-1998, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 8/10

Bedac trzecim strzelcem Bulls z okresu drugiej trylogii mistrzowskiej, zasluzyl sobie na miano jednego z najlepszych rezerwowych i najlepszych Europejczyków w historii NBA. Mial wielki wklad w zwyciestwa „Byków”, a jego umiejetnosc gry na kazdej pozycji, od rozgrywajacego az po centra, byla istnym fenomenem.

L jak Lider

Christian Laettner, Wizards 2002-2003
Przydatnosc: 4/10

Jeden z najlepszych graczy uniwersyteckich wszechczasów i czlonek Dream Teamu z 1992 roku, w którym gral m.in. z Jordanem. Towarzyszyl MJowi równiez w Washington, gdzie zdobywal okolo 8 punktów i 6 zbiórek na mecz, bedac, podobnie jak jego slynny kolega, mentorem dla mlodszych zawodników.

Rusty LaRue, Bulls 1998, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 1/10

W mlodosci byl bardzo wszechstronnym sportowcem, musial dokonac wyboru, czy chce w przyszlosci zwiazac sie z koszykówka, baseballem czy futbolem amerykanskim. Wybral koszykówke, przez co trafil do ostatniej mistrzowskiej ekipy Jordana. Lecz ani tam, ani w innych druzynach nie wyróznial sie niczym szczególnym, w zwiazku z czym w dosc mlodym wieku zakonczyl kariere.

Clifford Lett, Bulls 1990
Przydatnosc: 1/10

W NBA wystapil tylko w 11 spotkaniach – czterech w barwach Bulls, wliczajac legendarny juz mecz przeciwko Cavaliers, kiedy to Jordan zaaplikowal rywalom 69 punktów (Lett dorzucil wówczas 2 „oczka”). Byl jednym z najlepszych rozgrywajacych w historii uczelni Florida, swego czasu notowal tam podwójne zdobycze w punktach i asystach.

Cliff Levingston, Bulls 1991-1992, dwa mistrzostwa
Przydatnosc: 4/10

Twardy obronca, sprawdzajacy sie w walce pod tablicami. Pomógl Jordanowi i jego „Bykom” zdobyc pierwsze dwa tytuly mistrzowskie, wprowadzajac z lawki rezerwowych niezbedna walke i energie. W 2003 roku zostal skazany na cztery miesiace wiezienia za nieplacenie alimentów.

Luc Longley, Bulls 1995-1998, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 7/10

Pierwszy Australijczyk w NBA, troche niedoceniany za role, jaka odegral w trzech tytulach mistrzowskich Bulls z drugiej polowy lat 90-tych. Pod okiem Jordana czynil stale postepy, byl czwartym strzelcem druzyny, choc malo kto o tym pamieta. Marnie wykorzystywal swój wzrost przy zbieraniu i blokowaniu rzutów, potrafil za to podawac niegorzej niz jego partnerzy z pierwszej piatki.

Tyronn Lue, Wizards 2002-2003
Przydatnosc: 4/10

Byl zmiennikiem na pozycji rozgrywajacego, gdy Jordan ostatecznie konczyl swoja kariere w Wizards. Niezwykle szybki i wprowadzajacy do gry element szalenstwa, wlasnie w Washington zaczal przebywac na boisku nieco dluzej; wkrótce stal sie podstawowym zawodnikiem kolejnych klubów.

M jak Madrosc

Kyle Macy, Bulls 1986
Przydatnosc: 5/10

Bardzo wartosciowy rozgrywajacy, postepujacy na boisku we wlasciwy sposób. Swietny strzelec i playmaker, przydatny równiez w obronie, na dodatek cieszacy sie dobrym zdrowiem – w ciagu siedmiu sezonów w NBA opuscil tylko 23 spotkania. Slynal z niemal perfekcyjnego wykonywania rzutów wolnych.

Wes Matthews, Bulls 1985
Przydatnosc: 4/10

Zawodnik niezwykle utalentowany, atletyczny i zwinny, byl swietnym dunkerem pomimo zaledwie 186 cm wzrostu. Z drugiej jednak strony nie stwarzal zagrozenia na dystansie. W Chicago wystepowal u boku debiutujacego w lidze Jordana; kiedys opisal go krótko i zwiezle: „On jest wybrancem bogów”.

Rodney McCray, Bulls 1993, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 4/10

Jeden z lepszych defensorów lat 80-tych, trafil do Chicago na swój ostatni rok gry i na uwienczenie kariery zdobyl mistrzostwo, pomimo zdecydowanie swojego najslabszego sezonu pod wzgledem indywidualnych dokonan. Byl graczem wszechstronnym, który potrafil grac zarówno pod koszem, jak i dalej od niego; mógl dostarczac zarówno zbiórki, jak i asysty.

Billy McKinney, Bulls 1986
Przydatnosc: 1/10

W barwach Bulls wystapil tylko dziewiec razy, po czym zakonczyl kariere. Nie rozstal sie jednak z klubem z Chicago, gdyz niedlugo potem zatrudniono go na posade asystenta trenera, co zapoczatkowalo jego przygode z koszykówka od „tej drugiej strony”. Od tamtej pory az do dzis pracuje w tej branzy, ma za soba rózne role – od skauta po analizatora radiowego.

Pete Myers, Bulls 1987 i 1995
Przydatnosc: 2/10

Dwukrotnie podczas kariery mial stycznosc z zespolami Jordana, jednak nigdy nie odgrywal w nich znaczacej roli. Od kilku sezonów znów jest w personelu Bulls, wczesniej jako skaut, teraz jako asystent trenera. W 2003 roku poprowadzil nawet druzyne dwukrotnie jako pierwszy szkoleniowiec.

N jak Niedosciglosc

Ed Nealy, Bulls 1989-1990 i 1993, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 2/10

Nie byl zbytnio utalentowany, ale nadrabial zaangazowaniem i ciezka praca na treningach. Wrócil do Bulls w 1993 roku po trzech latach rozlaki i z pewnoscia tego dzis nie zaluje, bo trafil na ostatni sezon pierwszej trylogii mistrzowskiej klubu z Chicago. Jordan po swoim pózniejszym powrocie do ligi z poczatku nosil na koszulce numer 45, z którego uprzednio znany byl wlasnie Nealy.

Tyrone Nesby, Wizards 2002
Przydatnosc: 3/10

Po swietnych latach w Clippers i roku bycia zmiennikiem Jordana w Wizards niespodziewanie zniknal z listy zawodników NBA. Swietny i silny atleta (111 kg wagi przy 198 cm wzrostu), ostatnio tulal sie po klubach europejskich. Jest wspólwlascicielem Las Vegas Venom z ligi ABA.

Chuck Nevitt, Bulls 1992
Przydatnosc: 1/10

Jeden z tych centrów, którzy trafiaja do ligi tylko ze wzgledu na wzrost. 226-centymetrowy Nevitt byl swego czasu ulubiencem kibiców z Detroit, ale tylko dlatego, ze jego pojawienie sie na boisku oznaczalo, iz mecz jest juz dla Pistons dawno wygrany. W barwach Bulls wystapil zaledwie cztery razy.

O jak Ofiarnosc

Charles Oakley, Bulls 1986-1988 i Wizards 2003
Przydatnosc: 8/10

Jedyny zawodnik, który gral z Jordanem zarówno w Chicago, jak i w Washington. Rzecz jasna wazniejsza role odgrywal w Bulls, gdzie swego czasu wyrósl na najwazniejsza postac sposród wspierajacych mlodego MJa. Zawsze zapewnial po kilkanascie zbiórek i punktów co noc, a oprócz tego byl jednym z serdeczniejszych przyjaciól Mike’a.

Jawann Oldham, Bulls 1985-1986
Przydatnosc: 4/10

Jego znakiem firmowym byly bloki, których z racji wzrostu zawsze dostarczal sporo. Ponadto zwykle dokladal kilka zbiórek; w ataku nie byl wielkim zagrozeniem, choc akurat wlasnie u boku Jordana zaliczyl swój zdecydowanie najlepszy sezon pod wzgledem ofensywnym.

P jak Pracowitosc

Robert Parish, Bulls 1997, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 4/10

Absolutna legenda, lider wszechczasów pod wzgledem rozegranych spotkan, wystepujac w Bulls i zdobywajac tam na zakonczenie kariery swój czwarty pierscien mistrzowski byl w wieku 43 lat najstarszym koszykarzem w historii, jaki wybiegl na boisko w meczu NBA. Byl znany jako wszechstronny center, potrafiacy bronic i wykanczac akcje w ataku, czy to swoimi slynnymi „podniebnymi” rzutami z wyskoku, czy tez finalizujac kontrataki dzieki zaskakujaco dobrej szybkosci. W druzynie z Chicago oczywiscie nie byl juz taki mobilny, polegal bardziej na swoim doswiadczeniu.

John Paxson, Bulls 1986-1993, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 7/10

Obok Pippena najdluzej towarzyszacy Jordanowi zawodnik. W ciagu kilku lat w Chicago pelnil rózne role, zarówno podstawowego rozgrywajacego, jak i typowego strzelca z lawki. Przypieczetowal sukces pierwszej dynastii „Byków”, trafiajac za trzy punkty na trzy sekundy przed koncowa syrena i przy dwupunktowym prowadzeniu Suns, w szóstym meczu finalów ’92. Mial swój udzial takze w kolejnym po krótkiej przerwie tytule mistrzowskim, tym razem jako asystent trenera Jacksona. Obecnie jest generalnym menedzerem Bulls.

Will Perdue, Bulls 1989-1993 i 1995, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 5/10

Przez lata rezerwowy center Bulls; regularnie w pierwszej piatce gral tylko w sezonie, na którego sama koncówke wrócil MJ. Byl typowym zmiennikiem, nadajacym sie na slabszych podkoszowych rywali, nie radzacym sobie jednak z klasowymi srodkowymi.

Scottie Pippen, Bulls 1988-1993 i 1995-1998, szesc mistrzostw
Przydatnosc: 10/10

Absolutny wirtuoz, jego pozycja w Bulls za czasów Jordana nie ulegala dyskusji. Mozna tylko zastanawiac sie, czy MJ bez niego w poblizu osiagnalby to wszystko, co osiagnal z nim (w Washington mu sie nie udalo, jednak jak wiadomo byly to zupelnie inne okolicznosci), wiemy natomiast, ze Scottiemu w krótkim okresie bez wielkiego partnera nie udalo sie poprowadzic Bulls do mistrzostwa. Nie umniejsza to jednak jego geniuszowi.

Ben Poquette, Bulls 1987
Przydatnosc: 1/10

Typowy ligowy przecietniak, trafil do Chicago na ostatni sezon swojej kariery i wystapil w 21 spotkaniach. Chetnie gral pod koszem, potrafil zbierac i blokowac, niezle jak na wysokiego zawodnika wykonywal rzuty wolne. Jordan jednak nie mial z niego wielkiego pozytku.

Dominic Pressley, Bulls 1989
Przydatnosc: 1/10

„Elvisem Presley’em koszykówki” z pewnoscia nie byl, w NBA pojawil sie tylko na jeden sezon, w czasie którego wystapil w 13 spotkaniach, w tym w trzech jako zawodnik Bulls. Bedac graczem uczelnianym jego znakiem firmowym byla nieustepliwosc w obronie.

R jak Rutyna

Mark Randall, Bulls 1991
Przydatnosc: 1/10

Niezle radzil sobie na uczelni Kansas, gdzie gral m.in. z Danny Manningiem. Byl pierwszorundowym wyborem Bulls w drafcie ’91, lecz wystarczylo 15 spotkan w jego wykonaniu, by zrezygnowac z jego uslug. Nie zalapal sie wiec na mistrzowski pierscien; zamiast tego pogral ogony w Minnesocie, Detroit i Denver.

Dennis Rodman, Bulls 1996-1998, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 9/10

Gwiazda nie tylko koszykówki, ale równiez showbiznesu, jedna z najbarwniejszych (doslownie i w przenosni) i najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii NBA. Fenomenalny obronca i król pola trzech sekund, warto jednak dodac, ze oprócz tego duzo widzial na boisku i swietnie podawal, a we wczesnych stazach kariery potrafil nawet zdobywac punkty z dystansu.

Bryon Russell, Wizards 2003
Przydatnosc: 3/10

Mimo, ze to wlasnie jego upokorzyl Jordan swoim „ostatnim rzutem w karierze” w finale NBA ’98, Russell nie rozpamietywal tego i zgodzil sie na wspólna gre z nim w Washington. Zawsze slynal jako dobry defensor i snajper dystansowy, równiez jako zawodnik Wizards sprawdzal sie w tej roli, pelnil ja jednak w bardziej niz zwykle ograniczonym wymiarze czasowym.

S jak Spokój

John Salley, Bulls 1996, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 2/10

Zdobywal tytuly mistrzowskie z trzema róznymi klubami, wliczajac Bulls, jako pierwszy zawodnik w historii NBA (jego osiagniecie wyrównal Robert Horry). Mial przy tym nieco szczescia, bo nie byl zawodnikiem wybitnym, a jedynie specjalista od obrony i czarnej roboty. Oprócz koszykówki zajmowal sie aktorstwem, wystapil m.in. w obu czesciach komedii „Bad Boys”. Jakis czas temu zostal komisarzem ligi ABA.

Jeff Sanders, Bulls 1990
Przydatnosc: 1/10

Kolejny obok Kinga zle spozytkowany numer w pierwszej rundzie draftu ’89. W debiutanckim sezonie wystapil w zaledwie 31 spotkaniach, w których srednio nie zdobywal nawet jednego punktu na mecz. W zwiazku z taka nieporadnoscia nie zagrzal dlugo miejsca w Chicago.

Brad Sellers, Bulls 1987-1989
Przydatnosc: 5/10

Jerry Krause wybral go w drafcie ’86 wbrew postulatom innych dzialaczy oraz zawodników Bulls, którzy liczyli na angaz Johnnego Dawkinsa, przyjaciela Jordana. Sellers dysponowal ponadprzecietnym rzutem jak na wysokiego gracza i czesto wystepowal w pierwszej piatce druzyny z Chicago, lecz dla fanów „Byków” byl rozczarowaniem. Warto dodac, ze to on asystowal przy slynnym „The Shot”, wybijajac pilke z autu do MJa, który oddal zwycieski rzut przeciwko Cavaliers w playoffs ’89.

Bobby Simmons, Wizards 2002-2003
Przydatnosc: 2/10

Swoje dwa pierwsze lata w NBA spedzil wlasnie w Washington, nie byly to jednak lata udane – gral malo i slabo. Doswiadczenie wyniesione ze wspólnych treningów z Jordanem jednak szybko zaprocentowalo i po opuszczeniu Wizards rozwinal skrzydla, w 2005 roku otrzymal nagrode za Najwiekszy Postep.

Dickey Simpkins, Bulls 1995-1998, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 3/10

Byl za Longley’em, Wenningtonem i Rodmanem w rotacji wsród graczy podkoszowych. Pierwsze dwa pierscienie mistrzowskie zdobyl nie pojawiajac sie nawet na boisku w zadnym meczu playoffs, Bulls uznali wiec, ze jest bezwartosciowy i oddali go do Warriors. Wkrótce jednak i ten klub zrezygnowal z jego uslug, a „Byki” postanowily dac mu jeszcze jedna szanse, ponownie podpisujac z nim kontrakt. Simpkins pokazal pewien postep i w koncu zadebiutowal w playoffs, bardziej niz poprzednio przyczyniajac sie do kolejnego mistrzostwa.

Mike Smrek, Bulls 1986
Przydatnosc: 2/10

Mozna go nazwac „wczesna wersja Wenningtona”, bowiem tez pochodzil z Kanady, mierzyl 213 cm wzrostu i pelnil w Chicago funkcje rezerwowego centra. Róznil sie jednak od niego pod kilkoma wzgledami: nie potrafil rzucac z póldystansu, za to byl lepszym graczem defensywnym.

Rory Sparrow, Bulls 1988 i 1992
Przydatnosc: 2/10

Dwukrotnie przychodzil do ekipy z Chicago, lecz zadne z tych podejsc nie skonczylo sie zakotwiczeniem na dluzej. Lacznie wystapil w 59 spotkaniach w barwach Bulls, pelniac role rezerwowego rozgrywajacego. Zapisal sie jednak znaczaco w annalach innego klubu – zdobyl pierwsze dwa punkty dla Heat w historii ich wystepów w NBA.

Jerry Stackhouse, Wizards 2003
Przydatnosc: 7/10

Trafil do Wizards by wspierac Jordana w jego nastepnym sezonie po drugim powrocie i tworzyc z nim zabójczy duet wymiennie grajacych, rzucajacych obronców z uczelni North Carolina. Ostatecznie jednak obaj znajdywali miejsce w pierwszej piatce i grali obok siebie. Stackhouse zdobywal nawet wiecej punktów od slynnego kolegi, ale nie uchronilo to zespolu od porazek.

Matt Steigenga, Bulls 1997, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 1/10

Nieprawdopodobny szczesciarz – trafil do Bulls na samym finiszu sezonu 1996/97 wobec kontuzji Kukoca i Wenningtona, wystapil w swoich dwóch debiutanckich spotkaniach (lacznie przez 12 minut), przesiedzial playoffs na lawce rezerwowych i… zdobyl pierscien mistrzowski, po czym zakonczyl przygode z NBA. Karl Malone z pewnoscia musi byc zazdrosny.

T jak Twardosc

Etan Thomas, Wizards 2002-2003
Przydatnosc: 2/10

Pochodzacy z Grenady center debiutowal w NBA wlasnie wtedy, kiedy MJ debiutowal po drugim powrocie. Byl wówczas typowym zmiennikiem, w dodatku opuszczal co drugi mecz. W 2005 roku wydal ksiazke, w której krytykowal ówczesnego trenera, Douga Collinsa. Thomas to powszechnie znany pacyfista.

Sedale Threatt, Bulls 1987-1988
Przydatnosc: 4/10

Spedzil w Chicago po dwie polowy rozgrywek jako rezerwowy rozgrywajacy. Byl dobrym obronca i playmakerem, mial tez inklinacje strzeleckie, rzucal z bardzo wysoka skutecznoscia jak na niskiego zawodnika. W 2000 roku przyznal sie do nieplacenia alimentów za szóstke dzieci i zostal skazany na szesc miesiecy wiezienia. Obecnie mieszka w Australii i jest trenerem zwiazanym z AND1.

Trent Tucker, Bulls 1993, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 4/10

Kolejny z zadaniowców, odpowiedzialnych w Chicago za rzuty za trzy punkty; obecnie jest 11-ty na liscie wszechczasów pod wzgledem skutecznosci „trójek”. Jeszcze jako zawodnik Knicks (notabene w meczu przeciwko Bulls) zaslynal szalonym rzutem, który zdazyl rzekomo oddac w 0.1 sekundy i trafiajac zapewnil swojej druzynie zwyciestwo. Po tym niecodziennym wyczynie zmieniono przepisy NBA i ustalono, ze na zegarze musi byc co najmniej 0.3 sekundy, by zawodnik w ogóle byl w stanie oddac rzut.

Elston Turner, Bulls 1987-1988
Przydatnosc: 2/10

Uchodzil za twardego obronce, lecz byl mniej przydatny w ataku – slabo rzucal z dystansu, nie notowal tez zbyt wielu asyst. Po swoim kiepskim pierwszym sezonie w Chicago nie przedluzono z nim umowy, jako ze jednak nie znalazl sobie innego klubu, powrócil do Bulls na koncówke nastepnych rozgrywek.

V jak… Victoria

David Vaughn, Bulls 1998
Przydatnosc: 1/10

Pojawil sie w Chicago w srodku ostatniego sezonu drugiej trylogii mistrzowskiej, przebywal na boisku lacznie 6 minut w trzech meczach. Na tym jednak urwal sie jego kontakt z Jordanem, gdyz nie przedluzono z nim kontraktu do konca rozgrywek i Vaughn nie mial okazji powalczyc o czempionat.

Sam Vincent, Bulls 1988-1989
Przydatnosc: 6/10

Gra z Jordanem wyraznie mu sprzyjala, gdyz zaliczyl bardzo solidne póltora sezonu w Chicago; w rozgrywkach 1987/88 byl nawet najlepszym strzelcem Bulls nie liczac MJa ze srednia 13 punktów na mecz, a ponadto swietnie konstruowal akcje, notujac ponad 8 asyst co noc, rozegral jednak wtedy tylko 29 spotkan. Krótko po zakonczeniu kariery pracowal... w Disneylandzie, pózniej jednak odnalazl sie jako ceniony szkoleniowiec: prowadzil druzyny w RPA, Grecji, Holandii i Nigerii, a obecnie jest asystentem trenera Mavericks.

W jak Wszechstronnosc

Granville Waiters, Bulls 1987-1988
Przydatnosc: 1/10

Srodkowy z charakterystyczna lysinka, spedzil w Bulls dwa sezony, lecz gral malo i byl jednym ze slabszych podkoszowych, z jakimi przyszlo wspólpracowac Jordanowi. Klub z Chicago byl jego ostatnim przystankiem w NBA, pózniej gral w Hiszpanii – w FC Barcelonie i CB Caja Bilbao.

Darrell Walker, Bulls 1993, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 2/10

Znajomosc z Jordanem zdecydowanie wyszla mu na dobre – najpierw na uwienczenie zawodniczej kariery zdobyl mistrzostwo, a po latach, w 2000 roku MJ zatrudnil swojego bylego kolege z boiska na stanowisko szkoleniowca Wizards. Byl poniekad czarnoskóra wersja Boba Sury, a wiec koszykarza od wszystkiego. W Bulls znaczacej roli nie odgrywal, ale swego czasu zaliczyl kapitalny sezon w Washington, gdzie w rozgrywkach 1989/90 notowal statystyki bliskie… triple-double na mecz (9.5 punktów, 8.8 zbiórek, 8.0 asyst, 1.7 przechwytów). Chwaly nie przynosila mu za to skutecznosc z dystansu – w przeciagu 10-letniej kariery trafil ledwie 6 na 102 rzuty za trzy.

Bill Wennington, Bulls 1995-1998, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 5/10

Przyszedl do Chicago z ligi wloskiej i pelnil w Bulls role rezerwowego centra w ciagu drugiej trylogii mistrzowskiej. Znany z blyskotliwosci i dowcipnosci, zaskarbil sobie sympatie kibiców; zostal uhonorowany nawet kanapka o nazwie „Wolowy Wennington”, dostepnej w miejscowych restauracjach McDonald’s. W 1995 roku przycmil 55-punktowy wyczyn Jordana w jego pierwszym spotkaniu w Nowym Jorku po powrocie do koszykówki, trafiajac zwycieski rzut, który jednoczesnie przyniósl mu dwa jedyne punkty w tamtym meczu.

Ennis Whatley, Bulls 1985
Przydatnosc: 5/10

Przez wiekszosc debiutanckiego sezonu Jordana to wlasnie on gral z nim w pierwszej piatce jako drugi obronca. Byl klasycznym rozgrywajacym, który oddawal bardzo niewiele rzutów. Gdy rok wczesniej sam byl nowicjuszem i zaczynal przygode z Bulls, dwukrotnie zanotowal w meczu 22 asysty, co do dzis jest jednym z najlepszych wyników wsród pierwszoroczniaków w historii.

Jahidi White, Wizards 2002-2003
Przydatnosc: 3/10

Zawodnik o masie upowazniajacej go do podkoszowych przepychanek z Shaqiem i stawiania twardych zaslon, solidnie wypelniajacy swoje obowiazki dotyczace glównie zbiórek i bloków. Czesto zmagal sie jednak z kontuzjami – z tego powodu nie mógl zbyt dlugo towarzyszyc Jordanowi w jego drugim sezonie w Wizards, rozegral wówczas jedynie 16 spotkan.

Tony White, Bulls 1988
Przydatnosc: 1/10

Po dobrych wystepach na uczelni Tennessee zapowiadal sie na istna maszyne do zdobywania punktów, rzeczywistosc okazala sie jednak dla niego bardzo surowa. W NBA spedzil bowiem tylko jeden sezon w barwach trzech klubów. Jako zawodnik Bulls spedzil na parkiecie lacznie ledwie 2 minuty w dwóch meczach i w tym czasie nie zdazyl nawet wpisac sie do statystyk

Chris Whitney, Wizards 2002
Przydatnosc: 5/10

Rozegral zyciowy sezon jako podstawowy rozgrywajacy, wystepujacy obok debiutujacego w Wizards Jordana. Byl trzecim strzelcem druzyny oraz drugim asystujacym i przechwytujacym. We wszystkich tych statystykach przescigal go oczywiscie MJ, który jednak docenial starania Whitney’a i nazwal go nawet „swoim kolejnym Paxsonem czy Kerrem”.

Corey Williams, Bulls 1993, jedno mistrzostwo
Przydatnosc: 2/10

Wybrany swego czasu w drafcie do NFL, zaniechal kariere futbolisty na rzecz koszykówki. Decyzja ta chyba sie oplacila, gdyz udalo mu sie zalapac do kadry Bulls na ich trzecie mistrzostwo z okresu pierwszej dynastii. Williams zas musial byc pod wrazeniem umiejetnosci swojego slynnego kolegi z druzyny, bo swoja córke ochrzcil znajomo brzmiacym imieniem Jourdan.

Scott Williams, Bulls 1991-1993, trzy mistrzostwa
Przydatnosc: 5/10

Niespecjalnie predysponowany i utalentowany, wyrobil sobie dobra marke w NBA dzieki ciezkiej pracy i walecznosci. Podobnie jak MJ wywodzacy sie z uczelni North Carolina, swietnie wprowadzil sie do ligi, zdobywajac w kazdym ze swoich trzech pierwszych sezonów mistrzostwo, za kazdym razem jako rezerwowy center. Najwiekszy udzial mial w ostatnim z tytulów pierwszej dynastii Bulls, kiedy to byl piatym strzelcem, czwartym zbierajacym i drugim blokujacym druzyny.

David Wood, Bulls 1989
Przydatnosc: 1/10

W Chicago nie zakotwiczyl na dlugo, bo tylko na… 2 minuty – tyle czasu lacznie spedzil na boisku jako zawodnik Bulls. Z pózniejszych wystepów w innych klubach byl znany z fizycznej, prowokacyjnej gry i spiec z rywalami (glównie z Barkley’em); ponadto byl znanym dewotem.

Orlando Woolridge, Bulls 1985-1986
Przydatnosc: 8/10

Przez pierwsza dwa sezony Jordana w NBA Woolridge tworzyl z nim bardzo efektowny i efektywny tandem, który mozna w pewnym sensie porównac do pózniejszego duetu z Pippenem. Ciagnal wraz z nim druzyne i sprawial, ze debiutanckie chwile MJa byly latwiejsze, zaliczajac okolo 22 punkty i 5 zbiórek na mecz. Nie byl jednak wybitnym snajperem dystansowym, swoja gre opieral glównie na sprawnosci i atletyzmie. Zaslynal jako pierwszy koszykarz, który wykonal wsad pod noga.

Y jak…

Perry Young, Bulls 1987
Przydatnosc: 1/10

Wystapil w barwach Bulls pieciokrotnie, zdobywajac w sumie 5 punktów. Oprócz Chicago zaliczyl jeszcze epizod w Portland, po czym wiecej w NBA sie nie pojawil.

* lata gry w jednym zespole z Jordanem oraz ewentualnie liczba tytulów mistrzowskich zdobytych razem z nim
** stopien, w jakim przydawal sie Jordanowi, ze wzgledu na rózne czynniki