Do NBA trafił w drafcie w 1987 roku z numerem piątym. Swój talent ujawnił dosyć późno. W liceum nie sprawiał w ogóle wrażenia gracza, który w przyszłości miał być jednym z 50 najlepszych zawodników w historii NBA i 6-krotnym mistrzem NBA. Dlatego też żaden uniwersytet nie interesował się tym zawodnikiem. Dzięki staraniom Donalda Wayne'a, dzięki któremu Pippen został przyjęty na uczelnie Central Arkansas. Scottie był wtedy niewysoki, miał 185 cm wzrostu, był chudy i ... wolny.

Zdaniem Wayne'a stopy Pippena rosły nieproporcjonalnie szybciej w stosunku do ciała i to było tego powodem. Na uczelni wykazał się dopiero na trzecim roku, wreszcie stał się najlepszym zawodnikiem drużyny akademickiej, a nawet może całej ligi AIC (Arkansas Intercollegiate Conference). "Pipp" urósł przez cztery lata do 201 cm miał bardzo długie ramiona, dzięki czemu zwracano na niego uwagę. Panowie Dyer i Jones, trenerzy zawodnika uważali, że jego zdolności były nieograniczone i czynili wszelkie kroki, a by otworzyć mu drogę do NBA. Dyer zadzwonił do byłego i cenionego łowcy talentów Marty'ego Blake'a. Wcześniej kontaktowali się z władzami Spurs i Mavericks jednak rezultaty były marne. Blake poinformował pierwszy Krausego o młodym talencie, który gra na małym uniwersytecie.
"O Boże, to naprawdę coć wyjatkowego"- powiedział Jerry Krause, gdy po raz pierwszy zobaczył Pippena w akcji. Pippen miał szczupłe, ale potężne ciało i niezwykle harmonijnie się poruszał. Nie był dobrym strzelcem, ale dzięki wspaniałym dłoniom o długich palcach mógł bez trudu opanować ten element i dobrze panować nad piłkš. Był wystarczajšco sprawny, szybki, żeby stać się dobrym obrońcš. Chicago miało poza tym specjalnie opracowany program siłowy, który by pomógł mu w „przybraniu na masie”. Pippen był na wielu obozach pokazowych potem podróżował do Indiany, Phoenix, Clevland, New Jersey. Gdy przebył wreszcie do Chicago został poddany wielu ćwiczeniom od razu został doceniony przez trenerów, którzy podjęli decyzje, że w tegorocznych drafcie będš ze wszelkich sił starali się go pozyskać. Szkoleniowcy Tex Winter i Al. Vermeil docenili płynnoœć ruchów młodego gracza. Został poddany dwóm ćwiczeniom stosowanych przez „byków” i w nich naprawdę zabłysnšł sprawnoœciš. W jednym z nich trenerzy kładli piłki na kole, otaczajšcym linię rzutów osobistych, a gracz miał wykonać jak najwięcej wsadów w cišgu trzydziestu sekund. Scottie pobił rekord „pakujšc piłkę do kosza” 15 razy! Zadanie to miało sprawdzić jego umiejętnoœć szybkiego poruszania się do przodu i w boki. Uważano je za „zabójcze”. W innym ćwiczeniu Pippen miał podskoczyć cztery razy z rzędu, a komputer pomagał ocenić wysokoœć skoku i czas odbijania się od ziemi między skokami. Wynik ponownie okazał się rewelacyjny. Działacze chcieli za wszelkš cenę mieć go w składzie, zamienili nawet się na pišty numer w drafcie. „Pipp” także nie chciał grać nigdzie indziej. I tak też się stało, Scottie wraz z Horacem Grantem zostali wybrani przez Byki. Tegoroczne wybory przyniosły Krausemu wielkiej sławy jako łowcy talentów.
Zmiany były widoczne podczas treningów. Grant stawiał czoło Oakleyowi a Pippen Jordanowi. Mike zresztš bardzo dużo pracował na treningach z debiutantem. Dostrzegł czysty talent Pippena. Uczył go twardoœci w grze a także podstawowych elementów takich jak przełamanie podwójnego krycia. Istniał jednak manewr, który udawał się Scottiemu, którego Jordan nie umiał. Stojšc za liniš końcowš pod koszem Pippen umiał wsadzić do kosza piłkę, a Jordan nie. Często zostawali po treningach, ćwiczyli rzuty i grali jeden na jeden. Wszyscy dostrzegali pracę tych dwóch. Tex Winter powiedział, że Pippen w niektórych elementach miał większy potencjał niż Jordan.
Co jednak sprawiało, że był cała karierę w cieniu Aira? Jordan miał wielką pewność siebie we wszystkim, co robił. Pippenowi tego brakowało. Także wielka zażyłość, waleczności i chęć zwycięstwa przemawiała na korzyść Jordana, który dzięki wcześniej wymienionym cechom jest, kim jest. Przypomina się pewien incydent, który miał miejsce podczas finałów konferencji w 1994 roku. Był to pierwszy sezon po przejściu Jordana na baseball. Na 1.8 sek. przed końcem spotkania w trzecim meczu wynik był remisowy i Jackson poprosił o przerwę. Naszkicował plan akcji, w którym Toni Kukoc miał wykonać ostateczny rzut. Pippen, który był podporą drużyny podczas nieobecności Jordana i mówiono nawet, że jest jednym z głównych kandydatów do nagrody MVP ligi, wściekł się wtedy i odmówił powrotu na boisko. Wcześniej podobny wypadek nie miał miejsca, nigdy lider nie odmówił gry w kluczowym momencie walki o tytuł. Jackson spytał asystenta, co robić. "Pieprz go" - taka była odpowiedź. Na szczęście rzut Kukoca był celny i przyćmił cały incydent. Wszyscy, którzy znają Mike'a wiedzą, że on nigdy by tak nie postąpił. Scottie nie umiał przewodzić zespołem, kiedy Jordan ogłosił swój powrót nie krył radości. W roli lidera czuł się po prostu nieswojo. Nie miał charakteru Jordana, ten grał z kontuzjami i podczas choroby (pamiętny mecz z Utah), dla niego liczyło się tylko zwycięstwo. Pippen, który doznał kontuzji stopy zwlekał z powrotem, nie dlatego, że odczuwał jakieś objawy kontuzji, ale dlatego, że... chciał większych zarobków. Kiedyś odmówił gry w końcówce meczu, gdy bolała go dłoń, chociaż miał za zadanie krycia od piłki zawodnika drużyny przeciwnej.
Ale kto wie czy gdyby Pippen miał jak Jordan okazję gry pod okiem Deana Smitha na North Carolina nie dorównałby Jordanowi? Praca z takim szkoleniowcem nie tylko rozwija umiejętności, ale też psychikę i charakter.
Jedno jest pewne, mimo wszystko tworzyli świetny duet, może najlepszy w NBA... Jeden bez drugiego nie osiągnąłby tylu sukcesów. Wzajemnie się uzupełniali. Bez Pippena Jordan pewnie i by miał takie statystyki, ale drużyna by z pewnością na tym ucierpiała. Byki nie zdobyły tytułu bez Jordana, ale też i bez Pippena.

Źródło: "Grać i wygrać. Michael Jordan i Świat NBA" - David Halberstam
Autor artykułu: Bartek Kula

copyright: probasket.pl