Już dawno LeBronaJamesa porównuje się do Michaela Jordana. Postanowiliœmy porównać ich debiutanckie sezony i zastanowić się, w jaki sposób powinny potoczyć się losy młodego obrońcę Cleveland Cavaliers, żeby mógł zrobić karierę takš jak His Aires.

Trudne poczštki Jordana.

Michale Jordan w swoim debiutanckim sezonie był tylko „jednym z wielu” . Przed nim w drafcie z 1984r. wybrani zostali Hakiem Olajuwon i Sam Bowie i zwłaszcza ten pierwszy przychodził do ligi z wielkimi oczekiwaniami. Jordan był wprawdzie œwieżo upieczonym mistrzem akademickiej ligi NCAA, ale miał raczej markę gracza, który lubi sobie porzucać, nie koniecznie lidera. Miał pewne braki w wyszkoleniu, przede wszystkim kiepsko rzucał z dystansu i zadziwiajšco słabo – jak na gwiazdę NCAA – panował nad piłkš. Jego przejœcie do Bulls poprawiło ich wyniki (z 27 wygranych rok wczeœniej do 38 sezonie 1984-85) na tyle wyraŸnie, że awansowali do Playoff gdzie jednak wyraŸnie pokonali Milwaukee Buks z Terrym Cummingsem i znakomitym obrońca Sidneyem Moncriefem. Bioršc jednak pod uwagę, że „byki” w trzech poprzednich latach trzy krotnie znaleŸli się poza playoffs, można powiedzieć, że przejœcie MJ’a odmieniło ich grę. Młody obrońca ze œrednimi 28,2 pkt, 6,5 zbiórki i 5,9 asysty był rewelacjš rozgrywek i zdobył nagrodę dla debiutanta roku przed Olajuwonem.

Trudne poczštki LeBrona.

James wszedł do NBA z innej pozycji niż Michale. Przede wszystkim – był bez dyskusyjnym numerem jeden w ubiegło rocznym drafcie. Nie ma on tego komfortu, co Jordan, który okazał się już pierwszym sezonie zawodnikiem lepszym niż się spodziewano. LBJ po prostu musi być najlepszy w swoim roczniku. Najlepiej od zaraz. Porównujšc obu zawodników w debiutanckich sezonach, należy podkreœlić, że MJ miał nad dzisiejszym LeBronem przewagę trzech lat gry na prestiżowej uczelni North Karolina. Musiał tam sobie radzić ze schematami obronnymi przeciwnika, który regularnie wysyłał do jego obrony po dwóch zawodników z jednym zadaniem: wbić Jordanowi tyle łokci ile się da. Jamek nie dostał życia takiej lekcji, jego przeskok z rozgrywek szkół œrednich do NBA był skokiem ponad przepaœciš. Jego statystki sš, zatem wyraŸnie słabsze od Jordanowskich, ale trzeba odpowiednio je czytać. Czyż 20,5 pkt 5,8 zbiórki i 6 asyst w meczy nie wyglšda znakomicie w wykonaniu 19-latka, który gra w NBA znacznie bardziej nastawionej na obronę, niż w połowie lat 80-tych? Wszechstronnoœciš LeBron już teraz nie ustępuje młodemu Jordanowi, różniš się tylko w zdobywanych pkt. W dodatku można się spodziewać, że LBJ w drugiej połowie sezonu jeszcze podniesie swoje statystyki. Osobnš kwestiš jest awans do playoffs. Jordan uzyskał go już w pierwszym sezonie, ale wówczas na Wschodzie występowało tylko 11 drużyn, z czego 8 grało w drugiej fazie sezonu. Obecnie Wschód liczy 15 zespołów i rywalizacja jest o wiele bardziej zacięta. Cavalliers sš obecnie na 11 miejscu i będzie im trudno o przedarcie się do czołowej ósemki, ale trudno nie zauważyć, że wygrali w tym sezonie już 17 spotkań, dokładnie tyle ile ok. temu w całych rozgrywkach.

Co dalej z Jordanem?

MJ w swoich trzech pierwszych sezonach awansował i odpadał w pierwszej rundzie Playoffs. Jordan, robił, co mógł chwilami jego wyczyny ocierały się o cuda, jak choćby jego 63 punktowy występ przeciwko Celtics w drugim meczu Playoffs w 1986 r. ale jego „byki” przygrywały.. W pierwszym sezonie Buks ,a w dwóch kolejnych władnie z Celtic’s Lary’ego Birda. W trzecim Jordan miał œredniš pkt. Na nieprawdopodobnym w dzisiejszych czasach poziomie 37 oczek i to najlepiej podsumowujš dokonania Bulls w tamtym okresie. Wszystko odwróciło się w lecie 1987 r., kiedy „byki” wybrały w drafcie Oldena Polynice’a i Horace’a Granta. Polanice momentalnie powędrował do Seatle za wybranego przez Sonics Scottiego Pippena. W pierwszym sezonie z Pippenem i Grantem Bulls wygrali 50 spotkań i wreszcie przebrnęli pierwszš rundę playoffs, pokonujšc po pamiętnej 5 meczowej serii i „The shot” Jordan z Cleveland Cavaliers. Następnie jednak odpadli z Pistons Isiaha Thomasa. W sezonie 1988-89 przeszli już dwie rundy, ale znowu zatrzymali się na Pistons. Ostatnia poważna zmiana nastšpiła w 1989r. kiedy trenerem Bulls został mianowany Phil Jackson. Wprawdzie w jego pierwszym sezonie na ławce „byków” jego drużyna ponownie uległa w finale Wschodu Detroit Pistons, już trzeci raz z rzędu, ale to był ostatni tok oczekiwań kibiców w Chicago na pierwszy wielki sukces Michaela. W Playoffs z 1991 roku, po siedmiu latach MJ’a w NBA, Bulls wreszcie sięgnęli po mistrzostwo. A potem po kolejna. I kolejne…

Co dalej z LeBronem?

Na przykładzie Jordanowskich „byków” wyraŸnie widać jak wiele pracy trzeba włożyć w zbudowanie mistrzowskiej drużyny. Wszystkie elementy muszš zagrać idealnie – potrzeba gwiazdy (Jordan), pomocników (Pippena, Grant), klasowych rezerwowych i zawodników dalszego planu ( Carttwright, Paxson, Amstrong) oraz oczywiœcie nieprzeciętnego szkoleniowca ( Jackson). Dużo jeszcze wody upłynie w rzece Cuyahoga, zanim Czy stanš się drużynš „byczego” formatu. Sporo już zostało zrobione jest lider czyli LeBron, jest niezły trener Paul Silos jest młody Carlos Boozer. Wszystko teraz zależy od menadżera Jima Paxson’a – jego zdaniem jest otoczyć młodš gwiazdę odpowiednimi zawodnikami, w taki sposób żeby mógł się rozwijać. Pierwszš bardzo dobrš decyzjš podjšł gdy sprzedał do Bostonu Ricky’ego Davisa w zamian za ciężko pracujšcych w obronie Erica Wiliamsa i Onego Battie. W tej chwili w klubie ważš się losy Dajauna Wagnera, – jeżeli nie przystosuje się do koncepcji Paula Silasa i nie uzna przywództwa LeBrona, Cavs powinni poszukać wymiany z jego udziałem. Zanosi się na to, że najważniejsze decyzje Paxson będzie podejmował latem 2005r wtedy, bowiem z rachunków Cavaliers zejdzie ogromny 15 milionowy kontrakt Zyrdunusa Ilgauskasa, Paxson będzie miał do wydania na wolnych zawodników przeszło 20 milionów Dolarów! Taka szansa może się długo nie powtórzyć zwłaszcza, że już rok póŸniej trzeba będzie przedłużyć debiutancki kontrakt LeBrona. Wœród zawodników którzy by byli w stanie zaakceptować rolę „ tego drugiego”, będš wtedy wolni m.in. Shareef Abdur-Rahim (Atlanta) Steve Nash (Dallas), Kenyon Martin (New Jersey) czy Ray Allen (Seattle). Nie ma wœród nich raczej zawodnika Klasy Pippena, ale jeżeli założyć, że solidne pracujšcego skrzydłowego rozwinie się Boozer, bardzo kuszšco wyglšda Np. obwodowa para LeBron – Allen. Nie będzie to jeszcze drużyna mistrzowskiego kalibru, ale nie zapominajmy, że Jordan potrzebował siedmiu sezonów, żeby zdobyć koszykarski Olimp. 19-Letniemu LeBronowi też niegdzie się nie spieszy. Nie powinien jeszcze myœleć o tym, ile tytułów zdobędzie, tylko pracować nad sobš. Sprawić żeby jego słabe strony stały się zaletami. Jordan, który bardzo Ÿle rzucał z dystansu z czasem potrafił stać się zawodnikiem, trafiajšcym seryjnie za trzy w serii z Portland w 1992roku. To przykład dla Jamesa – ciężka praca przede wszystkim, a resztę nie zostawi w rękach klubu. O wiele ze wczeœnie jeszcze na odpowiedŸ czy w Cleveland będziemy mieli powtórkę z Chciago, ale jak do tej pory wszystko zmierza w dobrym kierunku.

Artykuł powstał na podstawie tygodnika "Basket"
copyright: mj.probasket.pl